Σαλεύει ο νους του ανθρώπου με τόσα που αντικρίζει…

Απεγνωσμένοι, οι πολίτες, δεν ξέρουμε πού βαδίζουμε και “πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα”  Το μυαλό, δεν θέλει και πολύ για να σαλέψει.  Έχουμε τρελαθεί με τα τόσα που ακούμε! Καμία εμπιστοσύνη πλέον δεν έχουμε σε θεσμούς και ευρύτερα στην Κυπριακή Δικαιοσύνη. Aκούμε σε τηλεοπτικές εκπομπές πολίτες απεγνωσμένους να ζητούν εξηγήσεις και να κλαίνε στον αέρα. Αρχίσαμε να αμφισβητούμε, αν και αργά, την Δημοκρατία στην οποία ζούμε.. Μας τρέλαναν! Μία λεπτή κλωστή είναι και ανά πάσα στιγμή μπορεί να κοπεί! Χάσαμε την αισιοδοξία μας, χάνουμε τα λογικά μας,  χάσαμε τα πάντα μας και ακόμα έχουμε να χάσουμε κι άλλα.

Πολλές φορές έτυχε να επισκεφθώ το ψυχιατρείο της Αθαλάσσας. Κάθε επίσκεψη μου εκεί,  με ταρακουνούσε ακόμη πιο πολύ. Με προβλημάτιζε, με έκανε πολλές φορές να κλάψω,  να προβληματιστώ. Εκεί βρίσκονται άνθρωποι ψυχασθενείς όπως τους λένε.  Ο καθένας, με την δική του ιστορία, τα δικά του βάσανα, τον δικό του σταυρό, τις δικές του ανησυχίες.

Άνθρωποι πληγωμένοι και σημαδεμένοι από τα τόσα χαστούκια της ζωής και άνθρωποι απεγνωσμένοι να θέλουν να αποδράσουν… Να βγουν έξω λένε, στον κόσμο, εκεί όπου υπάρχει ζωή. Μα ποια ζωή; Μας την έκλεψαν. Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους κλειδωμένους εκεί, σε ένα σαλονάκι να κάθονται και να καπνίζουν βυθισμένοι στις ατελείωτες σκέψεις τους, με πιάνει ένα μεγάλο παράπονο. Γιατί η ζωή να είναι τόσο άδικη; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι να είναι παρατημένοι εκεί; Τι τους οδήγησε να καταλήξουν εκεί;  Και ο χώρος στον οποίο βρίσκονται, να μην με πείθει καθόλου ότι μπορεί να τους προσφέρει αυτό που χρειάζονται, αντίθετα, τους καταρρακώνει περισσότερο ψυχολογικά.

Πηγαίνουν πάνω κάτω σε αυτό τον τόσο καταθλιπτικό διάδρομο, εικόνες που μόνο σε έργα έβλεπα, αντικρίζω μπροστά στα μάτια μου. Αυτά που βλέπει κανείς εκεί, είναι θλιβερά. Σοκάρουν πολλές φορές, πληγώνουν αλλά ταυτόχρονα, σε κάνουν πιο συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Φοβάσαι μήπως κι εσύ μια μέρα σαλτάρεις και βρεθείς εκεί, σε αυτά τα άψυχα δωμάτια, που γύρω γύρω τα παράθυρα έχουν κάγκελα λες και είσαι σαν ένα αγρίμι μέσα σε κλουβί.

Bλέπεις άτομα νεαρά και απορείς, γιατί να βρίσκονται εκεί.  Είδα άτομα στην δική μου ηλικία, προσπάθησα να μπω έστω και λίγο στη θέση τους.  Κάθομαι μαζί τους και τους πιάνω στην κουβέντα.. αφού νιώθω ότι αυτό που χρειάζονται είναι στοργή, αγάπη, κατανόηση και όχι ένα σωρό φάρμακα απλά και μόνο για να γίνονται φυτά, να μην καταλαβαίνουν, να μην αντιδρούν, να γίνονται ρομπότ. Νιώθω θυμό μέσα μου. Έναν ανεξήγητο θυμό που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να εξηγήσω. Θυμώνω που δεν κάνω τίποτα για να βοηθήσω. Που ενώ βλέπω τι συμβαίνει παραμένω παθητικός θεατής. Θυμώνω που θυμώνω και μετά θυμώνω ακόμη πιο πολύ. Θυμώνω που και άλλοι συμμερίζονται τον θυμό μου και όμως, δεν κάνουμε τίποτα.

Το πρόβλημα που ενδεχομένως να αντιμετωπίζουν, δεν λύνεται απλά και μόνο με το να τους «ποτίζουν» τόσα φάρμακα. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού! Δεν είναι φάρμακα που χρειάζονται. Ή τουλάχιστον, μπορείς να εντοπίσεις ένα πρόβλημα και να το καταπολεμήσεις, προτού χρειαστείς την φαρμακευτική αγωγή.

Με το που χτυπά το κουδούνι του επισκεπτηρίου, οι πλείστοι, οι πιο αισιόδοξοι, τρέχουν στον διάδρομο και περιμένουν την νοσοκόμα να πάει να ανοίξει την πόρτα. Πετούν από χαρά ότι κάποιος ήρθε, νοιάστηκε για να τους δει, να τους κάνει συντροφιά, να τους πάρει από εκεί, να τους πάει στους φυσιολογικούς, λένε, ανθρώπους έξω. Μα ποιους φυσιολογικούς; άλλους έπρεπε να φοράνε ζουρλομανδύα…

Όμως  αυτοί που χρειάζονται φάρμακα διακινούνται ελεύθεροι, σκορπώντας φόβο για το αύριο. Κλέβουν όνειρα νέων παιδιών, στερούν το δικαίωμα του να ζει κανείς μια φυσιολογική και αξιοπρεπή ζωή. Υποθηκεύουν το μέλλον των πολιτών, αρπάζουν από τα χέρια μας τα όσα με τόσο κόπο αποκτήσαμε, με σκληρή δουλειά.

Βλέπεις μάτια ταλαιπωρημένα, θλιμμένα, που τα αίτια που τους οδήγησαν εκεί τα κρύβουν βαθιά μέσα τους.  Κάποιοι κατέληξαν εκεί  επειδή υπήρξαν περισσότερο αντιδραστικοί απ’ ότι τους ήθελαν να είναι… Γιατί έτσι είναι.. όταν αντιδράς περισσότερο από το κανονικό, τότε θεωρείσαι τρελός, ανυπότακτος, αντιδραστικός, σχιζοφρενής και πολλά άλλα…

Επίσης, πολλοί είναι που δεν γνωρίζουν γιατί τους πήραν εκεί. «Με έφερε εδώ το παιδί μου, ο άντρας μου, η φίλη μου,» σου λένε.. Άλλοι, δεν παραδέχονται τι τους συμβαίνει και δεν σου ανοίγονται. Παρά μόνο σου λένε ήρθα εδώ με δική μου επιλογή, για να ηρεμήσω.

Πίσω από την όποια συμπεριφορά, όποια αντίδραση, όποια έκρηξη θυμού και απελπισίας κρύβονται άλλα πολλά… Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες.

Όταν η κοινωνία που ζουν είναι βυθισμένη στην διαπλοκή, διαφθορά, σκάνδαλα, υποκρισία, όταν συνειδητοποιούν ότι παλεύουν μια ζωή για να έρχονται τώρα να τους κλέβουν τα σπίτια, όταν βλέπουν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν τα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ στα παιδιά τους, όταν αναγκαστικά πρέπει να απομονωθούν από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο λόγω οικονομικών προβλημάτων, όταν ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση εργασίας και δεν βρίσκουν, όταν τους εκβιάζουν ότι αν δεν πληρώσουν δάνεια θα πάνε φυλακή ενώ δεν κρατούν μια, όταν αισθάνονται ότι δεν προσφέρουν τίποτα, όταν καταντούν να ζητιανεύουν από εδώ και από εκεί, όταν φτάσουν στο σημείο να κλέψουν για να φάνε, τότε επόμενο στάδιο, είναι να σαλέψει ο νους. Που δεν θέλει και πολύ να γίνει αυτό. Μπορεί να γίνει χωρίς καν να το καταλάβεις. Την μια μέρα είσαι καλά, την άλλη χάνεις τα λογικά σου.

Μας στερούν το δικαίωμα να ευτυχήσουμε,  να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή. Αυτοί μας τρέλαναν που μας έκαναν να ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, τον φόβο την μιζέρια. Αυτοί που έπρεπε να βρίσκονται εκεί μέσα,  βολτάρουν ξέγνοιαστοι σαν να μην συμβαίνει τίποτα και απολαμβάνουν πλούτη, χλιδή και δόξα.

Φεύγοντας από εκεί δεν έχεις την δύναμη να μιλήσεις να πεις τίποτα. Νιώθεις τόσο άσχημα μέσα σου και στο τέλος, είναι για να  αναρωτιέσαι…  Tρελοί και επικίνδυνοι είναι αυτοί που είναι εκεί μέσα, ή αυτοί που κυκλοφορούν έξω και ρυθμίζουν στα δικά τους μέτρα την ζωή μας;

Γράφει: Έλενα Ματθαίου