Είναι και κάποια χρόνια που πάντα θα σου λείπουν…

Της Έλενας Ματθαίου

Παιχνίδι και μόνο παιχνίδι! Χρόνια ξέγνοιαστα, γεμάτα τρέλα, χαρά και όρεξη στο φουλ. Πάντα γεμάτες μπαταρίες πάντα με το χαμόγελο στο στόμα και την ιδέα για παιχνίδι στο μυαλό σε μόνιμη βάση.

Τότε, που όλα έμοιαζαν φανταστικά και το παιχνίδι με τα φιλαράκια είχε πάντα προτεραιότητα. Τότε, που τσακωνόσουν γιατί σου πήρε το ποδήλατο η Νικολέτα και δεν σε άφησε να κάνεις κι εσύ καμιά κούρσα προτού φτάσει η ώρα του φαγητού.

«Ίσως να μην θυμάσαι πότε μεγάλωσες. Συνέβη ανάμεσα σε ένα βράδυ που κοιμόσουν και σε μια μέρα που έπαιζες. Από τότε, δεν ξανάπαιξες ποτέ.» όταν ένα βράδυ είχες κοιμηθεί και ξύπνησες την άλλη μέρα χωρίς να ψάξεις παιχνίδι, ποδήλατα, κρυφτό. Από τότε, άλλαξες. Χάθηκες με τους αγαπημένους παιδικούς σου φίλους χωρίς να ξέρεις το γιατί. Άρχισες να μεγαλώνεις. Μέχρι που μεγάλωσες…

Ψαχουλεύεις το πίσω μέρος του κεφαλιού σου και φέρνεις εικόνες με παιδικές αναμνήσεις. Ατελείωτα παιχνίδια μέχρι το βράδυ κάτω στο υπόγειο. γέλια, φωνές, πάρκα, κυνηγητό, κούνιες. Σημάδια στα πόδια και τα χέρια από γδαρσίματα που έκαναν μήνες ολόκληρους να σβήσουν. Να, ένα σημάδι από τότε που είχα φάει τα μούτρα μου με το ποδήλατο ακόμη το έχω και μάλλον πάντα θα το κουβαλάω μαζί μου, να μου θυμίζει αυτά τα ξέγνοιαστα γεμάτα χαρά χρόνια. Οι φωτογραφίες στο παιδικό σου άλμπουμ,(τότε που δεν είχαμε τα φατσοβιβλία να ποστάρουμε τα πάντα) βάζουν την δική τους ξεχωριστή πινελιά στις σκέψεις σου που έχουν βάλει πλώρη.

Πόσο αναπολείς αυτές τις υπέροχες στιγμές. Πόσο θα ήθελες να γυρνούσες πίσω τον χρόνο. Τότε που δεν ήξερες ακόμη τι πάει να πει ζωή. Τότε που δεν ήξερες τι πάει να πει ανεργία, διαφθορά, κακία, ψευτιά και απάτη. Που νόμιζες ότι ο κόσμος όλος ήταν ένα παιχνίδι κι εσύ ο πρωταγωνιστής. Παιδικοί φίλοι, γειτονιές, αξέχαστα Καλοκαίρια. Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε, όμως νιώθεις το μέσα σου να γερνά. Νιώθεις ότι αυτό το παιδί που κάποτε ήσουν έχει χαθεί και έχει πάρει μαζί του καθετί καλό. Πως μεγαλώνουμε έτσι ε; Πότε ήταν που φώναζα της αδερφής μου για τον μαρκαδόρο που μου άρπαξε από την τσάντα;

Με πόση λαχτάρα περίμενες τις γιορτές θυμάσαι; Πάσχα, Χριστούγεννα, Καλοκαίρια. Τώρα όλα αυτά περνούν από τα μάτια σου τόσο απαρατήρητα. Δεν σε αγγίζουν πλέον. Έχεις μπει για τα καλά στο ανιαρό αυτό παιχνίδι της ρουτίνας κι εσύ φιλαράκο.

Αναρωτιέσαι γιατί όταν ήσουν παιδί όλα αυτά σου φαίνονταν τόσο θαυμάσια και τα περίμενες πώς και πώς! Συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πια αυτό το παιδί. Προσκλητήρια παιδικών σου φίλων σε ταρακουνούν ακόμη πιο πολύ, αφού σου φαίνεται απίστευτο ότι θα παντρευτεί το φιλαράκι, που μαζί κάνατε τόσες και τόσες τρέλες. Η ψυχή δεν μεγαλώνει όμως. Όση σαπίλα κι αν αντικρίζει σε αυτή την μίζερη κοινωνία. Όσο κι αν ακούει καθημερινά για μνημόνια, πολιτικά σκάνδαλα, αύξηση της ανεργίας, φτωχούς να πεινούν, άστεγους να μην έχουν ένα σπίτι να τους περιμένει. Ανθρώπους να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια για ένα κομμάτι φαί.

Μεγαλώνεις μέσα σε ένα σύστημα , που αναπτύσσει ολοένα και περισσότερο τον αχαλίνωτο ατομικισμό. Καταπάτηση των αρχών, αξιών και ήθους. Μια κοινωνία, που σιγά σιγά σε μετατρέπει σε έναν χρήσιμο ηλίθιο. Σε έναν παθητικό, αναίσθητο θεατή των γεγονότων.

Καθημερινά ακούμε ειδήσεις που μας τρομάζουν. Αντικρίζουμε την αδικία και τότε μετά από όλα αυτά ναι, θέλουμε δεν θέλουμε μεγαλώνουμε. Ωριμάζουμε μεν, αλλά γινόμαστε πιο σκληροί και αντιμετωπίζουμε τα πάντα χωρίς καμία ευαισθησία. Αναζητάμε ένα καλύτερο αύριο. Η ψυχή όμως, εκεί, δεν μεγαλώνει αφού επιμένει να ζήσει εκείνα τα χρόνια. Θέλει να γυρίσει πίσω στον τότε καιρό. Θέλει να νιώσει ελεύθερη, τρελή, ανυπότακτη.

Δεν γίνεται αυτά τα χρόνια να πέρασαν τόσο γρήγορα. Κάτι θα έμεινε πάνω μας το ίδιο από τότε. Δεν έχεις πλέον τον ίδιο ενθουσιασμό.  Αν ψάξεις βαθιά μέσα σου, ίσως καταφέρεις να βρεις αυτό το παιδί που ξεχείλιζε από χαρά τρέλα και αγάπη για την κάθε στιγμή. Μπορούμε να το βρούμε, προτού χωθεί βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μας… Και κάθε φορά που πάμε να μοιάσουμε στα αγρίμια αυτής της σάπιας κοινωνίας που ζούμε, τότε τα σημάδια στα πόδια μας, θα είναι εκεί, χαραγμένα, να μας υπενθυμίζουν όλα αυτά. Κάποια χρόνια, πάντα θα μας λείπουν…