Λένε, πως το να αγαπάς με το μυαλό είναι λιγότερο δυνατόν από το να αγαπάς με την καρδιά. Κάπως έτσι λοιπόν γεννιέται και το ερώτημα εγώ μπορώ να αγαπήσω; Και τι είναι στην τελική αγάπη;
Ερωτήματα που μου γεννιούνται κάθε φορά που αντικρίζω στα μάτια, αυτό τον τετράποδο μου φίλο, ο οποίος εδώ και χρόνια μου έχει αποδείξει έμπρακτα πως είναι ο πιο πιστός μου φίλος!
Ξέρεις, τα ζώα, δεν θα μπουν ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούν αν μπορούν να σε αγαπήσουν ή όχι. Αυτό, θα το κάνουν μόνον όταν νιώσουν ασφάλεια μαζί σου, ειδικά και αν τους δώσεις ένα κομμάτι ψωμί και τους κάνεις και λίγα χάδια, είναι έτοιμα να σου ανοίξουν την καρδιά τους και να σε βάλουν για πάντα εκεί. Και ο λόγος είναι γιατί σε αποδέχονται ακριβώς έτσι όπως είσαι. Η κακία δεν τους περνά από το μυαλό, οπότε και να τους μιλήσεις σου χαμογελούν, τρέχουν να πάρουν ένα σου χάδι και μια αγκαλιά, στις δύσκολες στιγμές θα είναι εκεί, έτοιμοι να σου χαρίσουν όλη τη χαρά του κόσμου για να νιώσεις όμορφα.
Βέβαια, είναι εξίσου σημαντικό να μάθουμε και εμείς να αφηνόμαστε στο συναίσθημα, να καταλάβουμε τι σημαίνει πραγματική αγάπη και πόση αγάπη χωράνε στα μάτια αυτών των τετράποδων που δυστυχώς στις μέρες μας η κακοποίηση τους είναι πλέον ένα καθημερινό φαινόμενο.
Τα ζώα, είναι καταδικασμένα να υποστούν την σκληρότητα και την βιαιότητα του ανθρώπου, χωρίς να μπορούν να ενεργήσουν. Είναι υποχρεωμένα να «αντέχουν» το κάθε βάσανο, το κάθε χτύπημα πάνω στο κορμί τους χωρίς να πουν λέξη. Όπως για παράδειγμα το πρόσφατο περιστατικό, στο Λύκειο Παραλιμνίου όπου οι μαθητές πετούσαν κουνέλια και κότες από τα παράθυρα. Που είναι η ανατροφή των γωνιών; Για ποιες αξίες μιλάμε τόσα χρόνια στα σχολεία;
Ένα άλλο απαράδεκτο παράδειγμα είναι τα κλουβιά ντροπής από κάποιους ιδιοκτήτες, όπου και αυτό είναι μια μορφή κακοποίησης ζώου, αφού τα αφήνουν κλειδωμένα στη ζέστη και στο κρύο, παραβλέποντας την ψυχολογική τους κατάσταση. Γιατί δεν δοκιμάζουμε έστω και για μια μέρα να κάνουμε την ζωή που προσφέρουμε στο κατοικίδιο μας; Θα μας αρέσει άραγε; Πρέπει σαν πολίτες λοιπόν να μάθουμε να καταγγέλλουμε τέτοιου είδους περιστατικά εάν πέσουν στην αντίληψη μας. Μιλάμε για ψυχές, για αθώες ψυχές.
Σε αυτό το σημείο όμως αξίζει να αναφερθώ σε κάτι ποιο θετικό. Στα καταφύγια τα οποία ευτυχώς υπάρχουν για να φεύγουν ζώα από τα χέρια ανίκανων ιδιοκτητών και να καταλήγουν σε ποιο άξια. Όλα τα σκυλιά των καταφυγίων κατέληξαν εκεί είτε όπως προαναφέραμε από ανίκανους ιδιοκτήτες, είτε ήταν αδέσποτα, ταλαιπωρημένα, χτυπημένα, σχεδόν ετοιμοθάνατα.
Για να υιοθετήσεις ένα σκύλο από καταφύγιο τα κριτήρια είναι αυστηρά, και έτσι πρέπει. Επιπρόσθετα ζούμε σε μια τόσο μικρή χώρα και ο αριθμός των αδέσποτων σκύλων ξεπερνούν τις 170 χιλιάδες και άλλα τόσα βρίσκονται στα καταφύγια. Οι γάτοι δε, ξεπερνούν τον πληθυσμό των κατοίκων του νησιού. Άρα στην τελική ποιος ο λόγος να αγοράσουμε ένα κατοικίδιο από την στιγμή που υπάρχουν τόσα αδέσποτα στο δρόμο και στα καταφύγια τα οποία ψάχνουν μια παντοτινή αγκαλιά;
Εν κατακλείδι, άνθρωπε αγάπα, πρόσφερε, πάρε παράδειγμα από την αγάπη των ζώων. Η αληθινή αγάπη δεν έχει χρώμα, εμφάνιση, καταγωγή. Τα ζώα είναι η ενσάρκωση της αγάπης.
Της Μύριας Παπαδοπούλου,
Πρωτοετής φοιτήτρια στο Πρόγραμμα Δημοσιογραφία με Δημόσιες Σχέσεις KES College
