Τα πάντα ίδια…

Του Σταύρου Γιάγκου
Πηγαίνοντας πίσω στην παιδική ηλικία, θυμάμαι την πολιτεία να είναι πλημμυρισμένη από παιδικά χαμόγελα, κλάματα, κραυγές ακόμη και τσακωμούς. Παιδιά να τρέχουν, να χτυπούν, να λερώνονται, να ανακαλύπτουν νέα παιχνίδια και το πιο σημαντικό να είναι παιδιά τα οποία να σκέφτονται και να φαντασιώνονται.

Τώρα τίποτα. Λες να μην υπάρχουν πλέον παιδιά; Σε κανένα δρόμο δεν υπάρχει ζωντάνια. Καμία γειτονιά δεν έχει πλέον φασαρία. Είμαστε μήπως ερειπωμένοι; Με την δική μας αλάνα τι έχει γίνει; Γιατί είναι αδεία; Καμία μαμά πλέον δεν φωνάζει για να έρθει το παιδί της σπίτι γιατί νύχτωσε, φαίνεται όλοι πλέον έχουν το δικό τους τηλέφωνο από την κούνια. Καμία μαμά δεν φωνάζει γιατί τα ρούχα του παιδιού της είναι λερωμένα από το παιχνίδι, καμία μαμά δεν φωνάζει στο παιδί της ότι δεν θα το ξανά αφήσει να πάει αν το ξανά κάνει, ξέροντας όλοι πως δεν το εννοεί. Μαμάδες άραγε τι να έχετε πάθει; Αναρωτηθήκατε γιατί τα παιδιά σας είναι κλεισμένα όλοι μέρα σε ένα δωμάτιο, και οι μόνοι φίλοι που έχουν είναι ήρωες από βιντεοπαιχνίδια; Αυτό θέλεις για το παιδί σου; Να είναι ίδιο με όλα τα αλλά; Να έχει μόνο ψεύτικους και εικονικούς φίλους;

Ναι το ξέρεις, αν δεν το αφήσεις να ζήσει, να γνωρίσει, να παίξει, να χτυπήσει , να γελάσει, να κλάψει πως θα μπορέσει να κτίσει το δικό του χαρακτήρα; Αν δεν γνωρίσει άλλες πάστες ανθρώπων πως θα μπορέσει να ξέρει τι θέλει να είναι η όχι; Πως θα μπορέσει να σκέφτεται και να έχει στην ζωή του λίγη φαντασία;

Ίσως εσύ να θέλεις το παιδί σου να γίνει σαν τους ήρωες, αυτούς που κατευθύνει με τον μοχλό της κονσόλας του; Θα κάνεις ακόμα ένα νέο ίδιο με τους υπόλοιπους. Ίδιο κούρεμα, ίδια ρούχα, ίδιες μουσικές αρέσκειες, ίδιος τρόπος ομιλίας, τα πάντα ίδια. Καλύτερα μην το κάνεις. Έχουμε πολλούς. Δεν πέρασες τόσο πόνο να γεννήσεις για να κάνεις ένα από τους πολλούς αλλά από τους πολλούς τον ένα. Έτσι πλέον το παιδί σου θα συνεχίσει να παίζει με κονσόλες, όμως δυστυχώς δεν θα κρατά πλέον τον μοχλό. Άλλωστε εσύ φρόντισες το παιδί σου να γίνει ένα με την μάζα.

Ώθησε το παιδί σου να ζήσει , να βγει από το κουτί της κονσόλας και να κτίσει τον χαρακτήρα και την ζωή που θέλει ο ίδιος να κάνει. Μην τους αφήσεις να κάνουν το παιδί σου ίδιο με όλους τους άλλους. Ποιος ξέρει αν δούμε πολλά παιδιά σαν το δικό σου παιδί ίσως μια μέρα να θέλουμε και εμείς να κάνουμε τα δικά μας. Για την ώρα φοβόμαστε στην ιδέα.