Σχέσεις: Το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει την αποφυγή δέσμευσης

Έρευνα των Dekel και Farber (2012) έδειξε ότι αυτοί που αποφεύγουν να δεσμευτούν προέρχονται από οικογένειες στις οποίες οι γονείς δεν ανταποκρίνονταν στο ρόλο τους ή ήταν υπερβολικά παρεμβατικοί. Το 22% όσων συμμετείχαν στην έρευνα απέφευγαν τις σχέσεις, εμφανίζοντας άγχος για την στενή σχέση, απροθυμία να δεσμευτούν και να μοιραστούν πράγματα με το σύντροφό τους. Συνολικά ανέφεραν χαμηλότερη προσωπική ικανοποίηση απο τις σχέσεις τους σε σχέση με όσους ήταν αποφασισμένοι να δεσμευτούν.

Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας συμφωνούν με τη θεωρία της προσκόλλησης η οποία υποστηρίζει ότι σε περιόδους στρες τα βρέφη επιδιώκουν συναισθηματική υποστήριξη απο τους φροντιστές τους. Στην περίπτωση που ο γονέας είναι αδιάφορος ή υπερβολικά παρεμβατικός το παιδί μαθαίνει να αποφεύγει τον φροντιστή του. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι σχέσεις στην ενήλικη ζωή αντανακλούν αυτές τις προηγούμενες εμπειρίες. Από την άλλη τα βρέφη στα οποία είχαν ικανοποιηθεί οι συναισθηματικές τους ανάγκες ως ενήλικες προσεγγίζουν τις σχέσεις με μεγαλύτερη ασφάλεια, αναζητούν την οικειότητα, μοιράζονται τη φροντίδα και τη διασκέδαση.

Τα αποφευκτικά άτομα είναι πιθανό να υιοθετήσουν μια σχέση ‘μητέρας-βρέφους’  στην οποία επιδιώκουν να ικανοποιήσουν τις ανεκπλήρωτες ανάγκες της παιδικής ηλικίας. Ψάχνουν κάποιο να τους αποδεχθεί όπως είναι, να ανταποκριθεί με συνέπεια στις ανάγκες τους και να παραμένει ήρεμος. Η τάση να αποφεύγουν την εξάρτηση από τον σύντροφό τους είναι ένας μηχανισμός άμυνας και όχι αποφυγή της οικειότητας.

Πηγή: psychinfo.gr