Έκφραση της άποψης μας: Πότε πρέπει να τοποθετούμαστε;

Αλήθεια, πότε μπορούμε να εκφράζουμε μια άποψη και ποιοι χρειάζεται να είμαστε για να το κάνουμε; Υπάρχουν κοινωνίες τόσο κλειστές, που η έκφραση της άποψης σου, είτε κριτική για ένα συγκεκριμένο γεγονός, καταδικάζεται. Υπάρχουν άνθρωποι που τρέμουν στην ιδέα  να πουν προς τα έξω, τα πιστεύω τους και κλείνονται στον εαυτό τους ζώντας μέσα στον φόβο.

Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι και κατά πόσο αυτό θεωρείται σωστό και πρέπον; Οι πιο πρόσφατες ενέργειες καταπάτησης της ελευθερίας του λόγου, είναι η επίθεση της Γαλλικής, σατιρικής εφημερίδας,  CHARLIE HEBDO, όπου δολοφονήθηκαν οι σκιτσογράφοι της εφημερίδας.

Πότε και γιατί πρέπει να εκφράζουμε και να εκδηλώνουμε τις ανησυχίες, προβληματισμούς, αγανάκτηση, δυσαρέσκεια μας προς την όποια εξουσία αλλά και ευρύτερα, να τοποθετούμαστε σε ένα ζήτημα;

Εν μέρει, συμφωνώ ότι εάν δεν έχεις τις κατάλληλες γνώσεις για οποιοδήποτε θέμα, δεν μπορείς να σχηματίσεις ούτε και άποψη, εφόσον δεν γνωρίζεις αρκετά για το θέμα το οποίο θέλεις να θίξεις. Συμφωνώ στο ότι για να καταπιαστείς από ορισμένα ζητήματα απαιτούνται υψηλές γνώσεις και στην δημοσιογραφία ειδικότερα, πρέπει να είσαι αυτό που λέμε «φτασμένος δημοσιογράφος» για να αρθρογραφήσεις και να εκφράσεις δυναμικά τις πεποιθήσεις και θέσεις σου. Είναι και θέμα λογικής, ότι όσο πιο πολλή εμπειρία έχεις από την ζωή και τις διάφορες πτυχές της, σε οποιονδήποτε τομέα, θεωρείσαι πιο καταξιωμένος στην δουλειά σου για να εκφράζεις τις δικές σου απόψεις.

Ωστόσο, θεωρώ ότι εάν ο οποιοσδήποτε, εντοπίζει ότι καταπατούνται τα δικαιώματα του, είτε από τους θεσμούς μας, είτε και γενικότερα, έχει το δικαίωμα και να εκφράσει τα όσα αισθάνεται και να κρίνει αλλά και να κατακρίνει τα πάντα. Εφόσον τα όσα διαδραματίζονται επηρεάζουν και έχουν σημαντικότατο αντίκτυπο στον οικογενειακό, εργασιακό, κοινωνικό του χώρο αλλά και κατ’ επέκταση σε άλλα θέματα, εάν του στερούν τα δικαιώματα του να εργαστεί, να ζει σαν έναν φυσιολογικό άνθρωπο που έχει την δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, τότε έχει όχι μόνο το δικαίωμα να εκφράσει τις απόψεις και τον θυμό του, αλλά και να προσφύγει στην δικαιοσύνη, προς εξασφάλιση των όσων δικαιωματικά του ανήκουν.

Ακόμη, όταν προσπαθούν να κατασπαράξουν την αξιοπρέπεια μας, δεν χρειάζεται να είσαι «κάποιος» για να ασκήσεις κριτική είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε κρατικούς αξιωματούχους, βουλευτές, διευθυντές τραπεζών, «διαχειριστές» ουσιαστικά της ζωής μας, αφού από αυτά τα πρόσωπα καθορίζεται και υποθηκεύεται το μέλλον μας.

Από την στιγμή που βλέπεις μέσα στο σπίτι σου, αλλά και σε σπίτια άλλων συνανθρώπων σου, να εισβάλλουν οι αποφάσεις, οι απαιτήσεις, τα συμφέροντα και οι κόντρες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να έρχονται να απαιτούν από εσένα τον απλό πολίτη, να ξεχρεώσεις μέχρι και αυτά που ούτε κατά διάνοια χρωστάς, (μακάρι να ήταν μόνο το χρέος μας που θέλουν να πληρώσουμε) τότε ναι έχεις το κάθε δικαίωμα και να διαδηλώνεις και να γράφεις και να λαμβάνεις ενεργό δράση, στα τόσα που γίνονται εις βάρος σου και οφείλεις να το κάνεις.

Από τον πιο απλό νέο, αγράμματο, μέχρι και έναν Πρύτανη Πανεπιστημίου. Γιατί δεν μπορεί κανένας να σε υποτιμήσει ούτε ως άνθρωπο, ούτε ως έναν πολίτη που ζητά, φωνάζει για τις τόσο άδικες, εξωφρενικές ενέργειες που πράττουν όσοι κατέχουν θέση στην εξουσία εις βάρος της… Δημοκρατίας που ζούμε.

Παρά να πιστεύουμε σε όλα αυτά τα ωραιοποιημένα λόγια που μας πλασάρουν, όπως ένα μικρό παράδειγμα περί ανάκαμψης, καλύτερα να ξυπνήσουμε και να επιδιώξουμε να αναζητήσουμε αλήθειες, που εσκεμμένα χώνουν κάτω από τα χαλί και να μάθουμε να αντιδρούμε σωστά, με επιχειρήματα πάντα, για να εισακουσθούμε πλέον και να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα μας, χωρίς να παραβλέπουμε βέβαια και τις υποχρεώσεις μας.

Εν κατακλείδι, όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε και ο Βολταίρος, «Mπορεί να διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες». Ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, ηλικίας, φυλής, επαγγέλματος, φύλου.

της Έλενας Ματθαίου