Ομόνοια: Ολημερίς το έχτιζαν, το βράδυ το γκρεμίζαν

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες, γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες: «Αλλοίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας, ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται».

Η συσχέτιση του γνωστού δημοτικού τραγουδιού, το οποίο γράφτηκε για το πιο ξακουστό γεφύρι της Ελλάδας, αυτό της Άρτας, με την Ομόνοια, είναι μάλλον αυτονόητη. Δεν αφορά ούτε το αγωνιστικό κομμάτι, όπου και εκεί οι «πράσινοι» γκρεμίζουν και χτίζουν εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα να βρίσκονται κάθε χρόνο στον ίδιο παρονομαστή, αλλά τις σχέσεις οργανωμένων – διοίκησης.

Δεν θα κάνουμε αναδρομή στο μακρινό παρελθόν και τη διαχρονική κόντρα που υπήρχε μεταξύ των δύο πλευρών. Θα αναφερθούμε στα πιο πρόσφατα. Η αλήθεια είναι πως τους προηγούμενους μήνες έγιναν μικρά, αλλά σημαντικά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Η διοίκηση Αντώνη Τζιωνή είχε ψηλά στην ατζέντα της το θέμα των σχέσεων με το οργανωμένο κομμάτι της εξέδρας -και ειδικότερα τη «Θύρα 9»- και από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να ρίξει γέφυρες. Καλή θέληση να μπει ένα τέλος σε αυτήν τη διαχρονική κόντρα είχαν επιδείξει και οι οργανωμένοι. Οι δύο πλευρές έβαλαν νερό στο κρασί τους, έγιναν συναντήσεις μέσα σε πολύ καλό κλίμα, βρέθηκε κοινή συνισταμένη σε κάποια θέματα και το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι. Μέχρι και κοινή ανακοίνωση εξέδωσαν διοίκηση και οργανωμένοι!

Ό,τι με κόπο έχτιζαν οι δύο πλευρές τους τελευταίους μήνες, ουσιαστικά γκρεμίστηκε μέσα σε ένα βράδυ. Το περιστατικό που έλαβεν χώραν την περασμένη Τρίτη στο «Ηλίας Πούλλος», με δεκάδες οπαδούς της Ομόνοιας να τα ψάλλουν σε ποδοσφαιριστές, τεχνική ηγεσία και γενικά όποιον αποτελεί κομμάτι του ποδοσφαιρικού τμήματος, και τα όσα ακολούθησαν (βλέπε δηλώσεις διοικούντων, ανακοινώσεις οργανωμένων κ.ά.) ήταν ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Η επίσημη Ομόνοια μίλησε για προπηλακισμούς, εκφοβισμούς και ύβρεις προς τους ποδοσφαιριστές και τους υπόλοιπους «κάτοικους» του «Ηλίας Πούλλος».
Ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένα ηχηρό χαστούκι. Όχι για τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά για τον ίδιο τον σύλλογο. Η Ομόνοια ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο θύμα αυτής της διαχρονικής κόντρας, όπως φυσικά και η μεγάλη μάζα του κόσμου, ο οποίος ολοένα και απομακρύνεται από τα γήπεδα. Μπορεί η διαμάχη μεταξύ διοίκησης και οργανωμένων να μην είναι ο βασικός λόγος που διώχνει τον Ομονοιάτη από τα γήπεδα, είναι όμως και αυτή μια παράμετρος που δεν περνά απαρατήρητη και μας υπενθυμίζει ότι η ομάδα, ο σύλλογος, νοσεί σχεδόν σε όλα τα επίπεδα.

Δεν είναι πρόθεσή μας να πάρουμε θέση μέσα από τα γραφόμενά μας. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα καταλογίσουμε ευθύνες και να καταδείξουμε τους ενόχους. Ούτε έχουμε σκοπό να υπερασπιστούμε μιαν από τις δύο πλευρές. Αυτό που θα τονίσουμε για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, είναι πως αυτή η διαχρονική κόντρα πληγώνει ανεπανόρθωτα την -ήδη τσαλακωμένη- εικόνα της ομάδας και δεν βοηθά σε τίποτα για να οδηγηθούν επιτέλους τα πράγματα εκεί που θέλει και ονειρεύεται ο απλός, αγνός φίλαθλος της Ομόνοιας.

Ούτε έχουμε να υποδείξουμε συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις στις δύο πλευρές να δοθεί οριστικό τέλος στο πρόβλημα. Είναι κάτι που οφείλουν να κάνουν οι ίδιοι. Ας βάλουν όλοι στην άκρη τούς εγωισμούς και τα θέλω τους και να κάνουν το αυτονόητο. Να βάλουν πρώτα και πάνω απ’ όλα ίσως το μοναδικό πράγμα που τους ενώνει: την Ομόνοια! Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο σύλλογος (οικονομικά, αγωνιστικά, ψυχολογικά και άλλως πως) δεν υπάρχουν τα παραμικρά περιθώρια αναθέρμανσης αυτής της κόντρας. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύουσας σημασίας και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι, τόσο το καλύτερο για την ομάδα…

Πηγή: sigmalive