Share

Ζωή απ’ την αρχή

Της Περσεφόνης Δημητρίου

Φτάνει η στιγμή που πρέπει να αρχίσεις από την αρχή. Είτε αυτό είναι στο συναισθηματικό, επαγγελματικό ή στον προσωπικό τομέα. Όταν πρέπει να αλλάξεις το πρόγραμμα σου, όπου όλα να είναι σε μια γραμμή, μια συνήθεια. Εκεί που ακούς την λέξη “απολύεσαι” από το αφεντικό σου, ή “χωρίζουμε” από τον σύντροφο σου ακόμα και η ανακοίνωση του γιατρού ότι ένας αγαπημένος σου άνθρωπος έχει φύγει από την ζωή. Και στις τρεις περιπτώσεις αναγκάζεσαι να αλλάξεις τον τρόπο που έμαθες να ζεις. Άμεσα η έμμεσα, εξαρτάται σε ποιο τομέα μιλάμε.

Στον επαγγελματικό, θα κανείς άμεση αντικατάσταση της παλιάς δουλειάς. Ψάχνεις να βρεις μια νέα δουλειά, την ίδια και ακόμα καλύτερη από την προηγούμενη. Ακούγεται συχνά από πολλούς εργοδότες “ Ουδείς αναντικατάστατος” και όντως ισχύει. Όμως όπως κάνεις δεν είναι αναντικατάστατος, έτσι και καμία δουλεία δεν είναι αναντικατάστατη. Όταν έχεις αγάπη και πάθος για αυτό που κάνεις, πάντα θα αναγνωρίζεται, αργά ή γρήγορα. Σε όποιο τομέα και να δουλεύεις, είναι σημαντικό να δείχνεις σθένος για αυτό που κάνεις. Να γίνεται o στόχος σου το να γίνεις καλύτερος και να τον πετύχεις. Είναι υπερτιμημένη η εμπειρία, για αυτό μην το σκέφτεσαι. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Βάζεις στόχους και συνεχίζεις.

Στον συναισθηματικό τομέα, είναι λίγο πιο περίπλοκα. Λένε ότι είναι εύκολο να ερωτευτείς, δύσκολο όμως να αγαπήσεις ή και το αντίθετο. Όταν χωρίζεις πάντα υπάρχουν οι δύο ομάδες φίλων που θα σου πουν «έλα μωρέ δεν σου άξιζε αυτός» ή «δεν πειράζει φιλενάδα μου θα βρεις κάτι καλύτερο». Τώρα που το σκέφτομαι κανείς δεν θα σου πει ότι εσύ είχες το φταίξιμο και να σε βοηθήσει να φέρεις τον άνθρωπο σου πίσω. Δεν ξέρω γιατί να γίνεται αυτό, πάντως γίνεται. Παρόλα αυτά τα συναισθήματα δεν έχουν χειριστήριο να τα ελέγχεις. Σου γίνεται συνήθειο ένα άτομο, περνάς πολύ χρόνο την ημέρα μαζί του. Έχεις μάθει να ζεις μαζί του, να σε προσέχει και να το νοιάζεσαι. Και τέλος, να καταλήγετε δύο ξένοι. Να αλλάζει η καθημερινότητα σου. Να αλλάζουν όλα. Να σταματάει κάθε πρωί να είναι το πρώτο μήνυμα της ημέρας σου, και η τελευταία σου καληνύχτα. Ενώ τον αγαπάς χωρίς όρια να πρέπει να βάζεις τελεία. Αρχίζεις να βγαίνεις μόνη σου. Να γνωρίζεις τον εαυτό σου από την αρχή. Μαθαίνεις να ζεις μόνο για σένα. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Αυτό όσο άσχημο να ακούγεται, είναι πραγματικά υπέροχο. Είναι υπέροχο να στηρίζεσαι μόνη σου, να μπορεί να είναι η καλύτερη φίλη σου η μοναξιά. Και όταν γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου. Περνάς τα στάδια του χωρισμού, ανώδυνα ή επώδυνα. Ποιος είπε ότι είναι εύκολο, αλλά ούτε και δύσκολο. Απλώς αρχίζεις από την αρχή.

Όπως και σε ένα θάνατο, δεν τον ξεπερνάς ποτέ. Όταν φεύγει από την ζωή ένας αγαπημένος άνθρωπος, δεν ξεπερνιέται έτσι απλά. Δεν μπορείς να πεις, ξεπέρασα τον θάνατο, απλώς έμαθες να ζεις μαζί με αυτόν. Είναι αδύνατο να φέρεις τον χρόνο πίσω και να σώζεις τον άνθρωπο σου. Ούτε φταίει κάνεις για αυτό, όποια και να είναι τα αίτια. Με την πάροδο του χρόνου, έρχεται η στιγμή που μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια. Γίνεται μέρος της καθημερινότητας σου.

Χαμόγελα, σε όλες τις περιπτώσεις η ζωή συνεχίζεται. Όλα είναι θέμα συνήθειας. Ήρθε ο καιρός να σταθείς στις δικές σου δυνάμεις και να σου γίνει συνήθεια να βάζεις πάνω από όλα τον εαυτό σου. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται.