Share

Μαρτυρία: Με τα μάτια ενός πρώην χρήστη ναρκωτικών

Συνέντευξη: Στην Κατερίνα Γεωργίου και στον Σταύρο Γιάγκου

Τον συναντήσαμε για πρώτη φορά, σε μια καφετέρια κοντά στο πατρικό του σπίτι. Ήταν η πρώτη φορά που κληθήκαμε να πάρουμε συνέντευξη από κάποιον πρώην χρήστη ναρκωτικών και η έγνοια μας ήταν πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Ευτυχώς, ο ίδιος κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να μας κάνει να νιώσουμε άνετα και να ξεκινήσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Ήρεμος, πράος, χαμογελαστός, φιλοσοφημένος, εχθρός της μετριότητας, αλλά παράλληλα ανεκτικός, με απεριόριστο χιούμορ.
Τον ρωτάμε σε ποια φάση της ζωής του βρίσκεται τώρα. Χαμογελάει, παίρνει μια βαθιά ανάσα και απαντά: «Μετά από 20 χρόνια, επιτέλους ζω. Ονειρεύομαι, νιώθω, ελπίζω και έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά και με στηρίζουν σε κάθε μου βήμα. Είμαι πλέον καθαρός και έτοιμος να θέσω τους δικούς μου στόχους, μακριά από την κατάρα των ναρκωτικών».
Ο 20ετής Γολγοθάς του
Άραγε τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα νέο στην χρήση; Η περιέργεια ή ο μοναδικός τρόπος διαφυγής από τα οικογενειακά προβλήματα; Στην περίπτωση του, τον «σκότωσε» η περιέργεια. Ήταν 13 ετών όταν ξεκίνησε δειλά – δειλά τις ναρκωτικές ουσίες, όπως ο ίδιος μας εξομολογείται. Αθλητής ποδηλασίας τότε και μεγαλωμένος σε μια οικογένεια με σωστές αρχές, δεύτερος από τα τρία του αδέρφια.Όμως, η τεράστια επιροή της παρέας του επάνω του ήταν η αιτία να οδηγηθεί χωρίς καν ο ίδιος να το αντιληφθεί στο αδιέξοδο του αλκολισμού και των ναρκωτικών.
«Ήμουν αθλητής και είχα σταματήσει την ποδηλασία. Όταν άκουσα ότι ένας από τους καλύτερους μου φίλους δοκίμασε ναρκωτικά, από περιέργεια ξεκίνησα το χόρτο. Στην αρχή, έλεγα: ΄Σιγά, ένα τσιγάρο θα κάνω, έτσι για την μαγκιά και φτάνει’. Και σιγά – σιγά, το παιχνίδι στις αλάνες των σπιτιών αντικαταστήθηκε από το ποτό και τα ναρκωτικα».
Με τον χρόνο να κυλάει εναντιόν του, και τα χρόνια να χάνονται μέσα σε βραδιές χαλάρωσης, θέλοντας να ζει στο δικό του κόσμο, οι καλυτεροί του φίλοι έγιναν πλέον το ποτό και τα ναρκωτικά. Η περιέργεια έγινε πολύ γρήγορα εθισμός και μετέπειτα τρόπος επιβίωσης ή καλύτερα τρόπος καταστροφής. Τα παιδικά του όνειρα χάθηκαν μέσα σε ένα ποτήρι και στον καπνό ενός τσιγάρου, οι παραισθήσεις, τον οδήγησαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μοναδικό πλέον στόχο στη ζωή του να ξυπνήσει το πρώι και να πάρει τη δόση του.

Ο εφιάλτης
Τον ρωτάμε πώς κατάφερνε να δουλεύει και αν σκέφτηκε ποτέ να σταματήσει: «Κάθε πρωί, ξυπνούσα και έφευγα για τη δουλειά. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να αφήσω τη δουλειά μου, γιατί αυτός ήταν και ο τρόπος ώστε να έχω την οικονομική δυνατότητα να αγοράζω τα ναρακωτικά που ήθελα. Ο εφιάλτης ξεκινούσε το βράδυ».
Βουρκώνει, το βλέμμα του πλανιέται δεξιά και αριστερά. Κλείνει τα μάτια του και θυμάται: «Θυμάμαι, όταν δεν ήμουν υπο την επήρρεια των ναρκωτικών και του αλκολισμού, ζητούσα συγχώρεση από το Θεό. Να λέω, ‘βοήθα με Θεέ μου και σου υπόσχομαι πως αυτή θα είναι και η τελευταία φορά’. Λόγια που χανόντουσαν μόλις αυτός ο διάολος κυριαρχούσε στο μυαλό μου».
Τον ρωτάμε αν χρειάστηκε να κάνει και άλλες δουλειές για να εξασφαλίζει περισσότερα χρήματα. Χαμογελάει, ανάβει τσιγάρο και εξομολογείται: «Είχα φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Μπλεκόμουν σε καυγάδες με το παραμικρό, εντάχθηκα στον υπόκοσμο και έκανα ό,τι μου ζητούσαν προκειμένου να εξασφαλίσω περισσότερα χρήματα. Έχω κάνει πράγματα για τα οποία μετάνιωσα πικρά. Πλήρωσα, όμως, για όλα αυτά μέχρι και το τελεταίο σεντ».
Η στιγμή της συνειδητοποιήσης
Κυνδυνεύοντας πλέον αρκετές φορές να χάσει ακόμα και τη ζωή του, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τον κίνδυνο, έπρεπε να πάρει τη μεγάλη απόφαση να προσπαθήσει να φτιάξει ξανά την ζωή του ή να την αφήσει να χαθεί παντελώς στην άβυσσο της εγκληματικότητας. «Ήταν μια Τρίτη, όταν μετά από τέσσερις ημέρες αυπνίας, λόγω της επήρρειας των ναρκωτικών και των παραισθήσεων που είχα, αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια. Ήταν η πρώτη φορά που αγκάλιασα τη μάνα μου και της είπα κλαίγωντας, ‘βοήθα με’» μας λέει και η φωνή του τρεμοπαίζει.
«Ξέρετε ποιον Γολγοθά πέρασαν οι γονείς μου, τα αδέρφια μου και οι φίλοι μου, μαζί μου; Πριν πάρω την απόφαση να ζητήσω βοήθεια, είχα ξεκινήσει να μην τρώω, έχασα αρκετά κιλά, είχα συνέχεια παραισθήσεις και για πρώτη φορά στη ζωή μου τα είχα βάλει με τους δικούς μου ανρθώπους, δεν ήξερα αν ήμουν ή όχι ντυμένος, βρέθηκα σε καταστροφική κατάσταση. Και εκεί συνηδητοποιήσα ή θα κάνω κάτι για να ζήσω ή θα πεθάνω».
Η Αγία Σκέπη


Αφού είχε ήδη χάσει χρόνια από τη ζωή του, έκανε το μεγάλο βήμα για να σωθεί. Έτσι εντάχθηκε στην Αγία Σκέπη. Σε ένα δύσκολο πρόγραμμα συνοδευόμενο, όμως, με απλόχερη βοήθεια και αγάπη, με ανθρώπους γύρω του οι οποίοι βιώσαν τα ίδια ή ακόμη και χειρότερα. «Οι πρώτες μέρες ήταν τρομερά δύσκολες. Ένιωθα σαν ένας ταύρος μενόμενος έτοιμος να ορμήξει στον οποιοδήποτε. Μετα από 27 μέρες στην Αγία Σκέπη οι αναλύσεις μου έδειξαν ότι ήμουν πλέον καθαρός. Ενιώσα ένα συναισθήματα πρωτόγνωρο επειδή δεν ήμουην ποτέ ξανά στη ζωή μου καθαρός» μας λέει και τον ρωτάμε για τους ανθρώπους που γνώρισε στην κοινότητα: «Το μόνο το οποίο μπορεί να σε κρατήσει καθαρό είναι οι φιλίες και το προσωπικό στην Αγία Σκέπη, οι οποίοι συνεχώς σε φροντίζουν και τους νιώθεις σαν οικογένεια».
Η ζωή του σήμερα
Λέγει πως χρωστά τα πάντα στην οικογένεια της Αγίας Σκέπης η οποία στάθηκε δίπλα του.Έπειτα από ένα χρόνο και πλέον ένιωσε έτοιμος ότι μπορεί να ενταχθεί ξανά στην πραγματική ζωή της κοινωνίας. «Ό,τι πιο ιερό έχω είναι η Αγία Σκέπη, σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή μπορώ να τους επισκεφθώ, γιατί με αντιμετωπίζουν με αγάπη και νιώθω πιο ασφαλής ακόμη και από το σπίτι μου. Πίστεψαν σε μένα. Ότι ζώ τώρα, το χρωστάω στην Αγία σκέπη».
Θέλει να αγοράσει το δικό του αυτοκίνητο, να ζήσει στο δικό του σπίτι, να φτιάξει τη δική του οικογένεια. Χαμογελάει, βάζει τον σταυρό του και μας κοιτάει στα μάτια: «Η ταπείνωση είναι το πιο δυνατό μάθημα που πήρα. Έμαθα να ζητώ συγνώμη, να λέω ευχαριστώ, να φροντίζω και να αγαπώ τον εαυτό μου και να έχω δίπλα μου το Θεό».
Η μαγκιά, τελικά, δεν είναι να είσαι χρήστης αλλά να είσαι εκτός από όλα αυτά. Βλέποντας την μητέρα του μετά από 20 χρόνια να χαμογελάει πραγματικά και την ζωή του να φωτίζεται από όμορφες και αληθινές στιγμές, μπορεί να θεωρεί πλέον ότι έχει ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ, μια φράση την οποία έχει φορεμενη πάνω του, σε ένα βραχιολάκι γεμάτο με διδάγματα μιας ζωής.

dav