Άποψη – «Η βιτρίνα» των νέων και η εικονική ευτυχία τους

Μια μικρή περιήγηση σε νυχτερινά μαγαζιά διασκέδασης, είναι αρκετή για να αντιληφθείς σε τι εικονική ευτυχία ζουν οι νέοι άνθρωποι του σήμερα. Απογοήτευση, θλίψη αλλά και προβληματισμός θα σε κυριεύσουν. Βράδυ Σαββάτου, στις 2.00 τα ξημερώματα κι εγώ διασκεδάζω σε ένα μαγαζί με την παρέα μου. Η ώρα δεν περνούσε κι εγώ όλο και περισσότερο βαριόμουνα.

Έτσι λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ διακριτικά το τι συνέβαινε γύρω μου. Το πώς «διασκεδάζει» η δική μου η γενιά. Γυναίκες και άντρες φλερτάρουν ο ένας τον άλλο με ένα τρόπο τόσο αστείο. Μεθυσμένοι οι πλείστοι, κουνιούνται στο ρυθμό μιας ανούσιας μουσικής, που ενδεχομένως να μην αρέσει ιδιαίτερα σε όλους, όμως παρόλα αυτά όλοι την απογειώνουν.

Καθώς έβλεπα όλα αυτά που διαδραματίζονταν γύρω μου, κατάλαβα ότι κι εγώ αποτελώ κομμάτι αυτής της γενιάς. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από όλο αυτό, γιατί είτε το θέλω είτε όχι κι εγώ αναλαμβάνω ένα μερίδιο ευθύνης. Αναρωτήθηκα, εάν πραγματικά όλο αυτό μας δίνει την ευχαρίστηση που αναζητάμε με τέτοιο τρόπο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο το οποίο να μας γεμίζει; Ίσως προσπαθούμε να καλύψουμε τα κενά που έχουμε μέσα μας με τον πιο λανθασμένο τρόπο εκτόνωσης και διασκέδασης προκειμένου να νιώσουμε αλλιώς.
Βγαίνω έξω να πάρω λίγο καθαρό αέρα.

Η σκέψη μου, ξεφεύγει και τρέχει σε εποχές, που έστω κι αν δεν έζησα, τις θαυμάζω μέσα από τις διηγήσεις μεγαλύτερων ανθρώπων. Εποχές που οι άνθρωποι έδιναν αξία σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Πιο λιτές εποχές, με περισσότερη αξιοπρέπεια, ανθρωπιά, ειλικρίνεια. Μπορεί τότε να είχαν πολύ λιγότερα απ’ όσα έχουμε εμείς σήμερα, όμως ήξεραν να βιώνουν την πραγματική ευτυχία μέσα από απλές, καθημερινές καταστάσεις.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είχαν αντικατασταθεί με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και οθόνες αλλά ούτε και με τέτοιου είδους φτηνή διασκέδαση. Ήταν αληθινές, είχαν νόημα.

Θαυμάζω τον τότε καιρό, που το φλέρτ είχε μια άλλη χάρη. Οι γυναίκες δεν ήταν οι κυνηγοί όπως κατάντησαν σήμερα. Άντρες, που ήξεραν να σε προσεγγίσουν χωρίς να υπάρχει το φεισμπουκ και όλα τα σχετικά και ήξεραν να διεκδικήσουν σωστά, με αληθινή μαγκιά και μπέσα και όχι όπως σήμερα που φλερτάρουν απλά για να σπάσουν πλάκα.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι μέσα μου ένιωσα ντροπή για όλα αυτά που αντίκριζα. Κοιτάς γύρω σου κορίτσια που νομίζουν ότι είναι ντίβες και γεμάτες ζήλεια η μία για την άλλη, προσπαθούν απεγνωσμένα να αποδείξουν ποια είναι η καλύτερη. Προσπαθούν να βγάλουν μια αυτοπεποίθηση, που στην πραγματικότητα καμία τους δεν έχει, γιατί αν είχαν δεν θα έψαχναν απεγνωσμένα αυτή την επιβεβαίωση ότι κοίτα, εγώ είμαι καλύτερη από σένα, με ένα ύφος που σου προκαλεί αηδία και οίκτο για το πρόσωπο τους.

Μέσα τους, εύκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος την μιζέρια που κρύβουν και τις ανασφάλειες που έχουν. Αυτό που συνειδητοποίησα, είναι ότι πλέον, έχει χαθεί κάθε συναισθηματισμός, σεβασμός τόσο στο πρόσωπο μας, όσο και στους γύρω μας. Είμαστε δυστυχώς μια γενιά που εύκολα διακρίνεις σ’ αυτήν το κόμπλεξ από το οποίο διακατέχεται. Ποιος φταίει όμως ; εμείς ; η κοινωνία; Πρέπει κάπου να βρούμε τον προσανατολισμό μας!

Έλενα Ματθαίου